Przyczyny zawilgocenia i podział izolacji wodochronnych

I. Przyczyny zawilgocenia budowli

Wilgotność powietrza i sorpcja wilgoci

Wilgotność bezwzględna jest miarą zawartości pary wodnej w powietrzu wyraża się jako masę pary wodnej w gramach przypadających na 1 m³ lub na 1 kg suchego powietrza.

Wilgotność względna  jest miarą nasycenia powietrza wilgocią, wyraża się ją procentowym stosunkiem ciśnienia cząstkowego (rzeczywistego) pary wodnej zawartej w powietrzu – p ciśnienia pary wodnej nasyconej – p_n (tj. ciśnienia maksymalnego) przy tej samej temperaturze i ciśnieniu powietrza.

Punkt rosy

Punktem rosy nazywamy temperaturę, do której należy oziębić powietrze
o stałej zawartości wilgoci, aby osiągnąć stan nasycenia. Jeżeli temperatura będzie się dalej obciążać, to występuje nadmiar wilgoci w powietrzu i parą wodną, zacznie się skraplać.

Sorpcją wilgoci nazywany zwiększenie się wilgotności materiału w skutek pochłaniania wilgoci z powietrza.

Pomieszczenia w zależności od zawilgocenia możemy podzielić na:

• suche o wilgotności poniżej 40% są to pomieszczenia niemieszkalne
  w budynkach użyteczności publicznej (szkoły, biura) i budynki produkcyjne, w których odbywa się sucha produkcja, bez dowilżania powietrza i nie ma otwartych zbiorników wodnych,

• średnio wilgotne powietrze o wilgotności od 40 – 60% są to pomieszczenia mieszkalne, pokoje chorych w szpitalach i sanatoriach, pokoje dziecięce w żłóbkach i przedszkolach, budynki produkcyjne
  o niewielkiej ilości wydzielonej wilgoci,

• wilgotne o wilgotności od 60 – 75% są to kuchnie zbiorowe, obiekty przemysłu włókienniczego, piekarnie, zakłady mleczarskie,

• mokre o wilgotności ponad 75%, są to oddziały flotacji, garbarnie, łaźnie, pralnie, farbiarnie.

II. Podział izolacji wodochronnych

Izolacje wodochronne wg normy PN–69/B–10260 dzielą się na:

1. izolacje przeciwwilgociowe – chroniące obiekty budowlane przed działaniem wody nie wywierającej parcia hydrostatycznego,

2. izolacje przeciwwodne – chroniące obiekty budowlane przed działaniem wody wywierającej parcie hydrostatyczne,

3. izolacje parochronne – chroniące przegrody budowlane lub niektóre warstwy tych przegród przed działaniem pary wodnej.

Izolacje mogą występować jako:

• Izolacje lekkie stosuje się do ochrony budowli przed przenikaniem wilgoci z gruntu (fol. 1). Zalicza się do nich izolacje bitumiczne bez wkładek (np. powłoki gruntujące), powłoki z tworzyw sztucznych, izolacje z mas powłokowych i środki uszczelniające powierzchnie materiałów konstrukcyjnych (np. środki do hydrofobizacji). Izolacje tego typu nie są odporne na uszkodzenia mechaniczne i dlatego nie należy stosować ich do zabezpieczania budowli przed wodą opadową działającą bezpośrednio na pokrycie dachowe lub przesączającą się w kierunku przegród poziomych (izolacje tarasów itp.) ani wodą naporową.

• Izolacje średnie stosuje się do ochrony budowli przed wodą podciąganą kapilarnie, wodą opadową działającą bezpośrednio (fol. 2), przesączającą się w kierunku przegrody poziomej lub pionowej (fol. 3). Do izolacji typu średniego należą izolacje bitumiczne z dwiema (rzadko z trzema) warstwami wkładek z papy (stosowane najczęściej), a także izolacje
  z asfaltów lanych, z mieszanek bitumicznych z wypełniaczami mineralnymi, z powłok z tworzyw sztucznych, z folii, tynków wodoszczelnych itp. Izolacji tego typu nie można zastosować do wody naporowej (pod ciśnieniem) z wyjątkiem, gdy parcie wody jest chwilowe lub gdy nie jest wymagana całkowita wodoszczelność.

• Izolacje ciężkie stosuje się do ochrony budowli przed woda naporową (ściany piwnic, zbiorniki itp. Znajdujące się poniżej poziomu wody gruntowej – fol. 4). Wykonuje się je przeważnie jako izolacje bitumiczne z wkładkami (stosując lepiki bitumiczne, papy, tkaniny asfaltowe), folie
  z tworzyw sztucznych lub cienkie blachy metalowe.

Sposoby izolowania budowli w zależności od źródeł zawilgocenia

Rozróżniamy następujące źródła zawilgocenia budowli:

• nie wywołujące parcia hydrostatycznego,

• wywołujące parcie hydrostatyczne,

• powstające wskutek kondensacji pary wodnej.

Do zawilgoceń od czynników nie wywołujących parcia hydrostatycznego należą zawilgocenia powstałe wskutek przesiąkania wody z opadów atmosferycznych lub przenikania wody kapilarnej (włoskowatej), gdy nie ma ona połączenia z wodą gruntową lub zaskórną. Można wówczas stosować izolację lekką. Jeżeli woda kapilarna jest połączona z wodą gruntową, to stosuje się izolację średnią. Opady atmosferyczne działające bezpośrednio na budowlę (głównie na dachy lub tarasy) też zalicza się do tej grupy źródeł zawilgoceń.

Do zawilgoceń od czynników wywołujących parcie hydrostatyczne należą zawilgocenia od wody zaskórnej i wody gruntowej. Woda zaskórną może czasem zanikać i parcie hydrostatyczne jest wtedy zjawiskiem okresowym – w budowlach takich można stosować izolację wodoszczelną średnią lub ciężką. Jeżeli obiekt jest narażony na działanie wody gruntowej albo wody zaskórnej wywołującej stałe parcie hydrostatyczne lub też wymagana jest wodoszczelność (np. zbiorniki), to konieczne jest wykonanie izolacji ciężkiej.

Do ochrony przegród przed zawilgoceniem spowodowanym przenikaniem pary wodnej kondensującej się na ich powierzchni służą izolacje specjalne, zw. paroizolacjami.

Przed ustaleniem typu izolacji, jaki zastosujemy w danej budowli, trzeba dokładnie przeanalizować warunki, w jakich będzie ona pracowała. Należy wziąć pod uwagę, jaki wpływ na wilgoć i wodę w gruncie będzie miało wzniesienie budowli, jak będzie wykonany nasyp, powstały przy zasypaniu obiektu i jaki grunt zastosuje się do jego wykonania (chodzi o współczynnik przepuszczalności gruntu). Ważny jest również współczynnik przepuszczalności gruntu rodzimego, znajdującego się w obrębie interesującego nas obiektu. Współczynnik ten ma różne wartości w odniesieniu do różnych gruntów i w sposób decydujący wpływa na przenikanie wody opadowej i tworzenie się zbiorników wody zaskórnej.

Izolacje mogą być ułożone: na powierzchniach poziomach (izolacje poziome), na powierzchniach pionowych (izolacje pionowe) oraz na powierzchniach pochyłych. Oprócz tego rozróżnia się: izolacje zewnętrzne. tj. chroniące obiekt przed wodą zewnętrzną izolacje wewnętrzne (fol. 5), tj. zabezpieczające zbiorniki, kanały, osadniki itp. przed wyciekaniem z nich wody użytkowej. W zależności od rodzaju materiałów rozróżnia się następujące izolacje:

1. powłoki z roztworów lub emulsji asfaltowych.

2. powłoki z lepików, mas konserwacyjnych, asfaltów lub żywic syntetycznych,

3. izolacje z papy, folii z tworzyw sztucznych lub blachy.

4. warstwy z zaprawy cementowej z dodatkiem uszczelniającym lub
   z płytek o malej nasiąkliwości wody,

5. izolacje proszkowe (z tzw. proszków hydrofobowych).

Źródło :

IZOLACJE PRZECIWWILGOCIOWE I PRZECIWWODNE

Autor

Fabian Fortuna