Materiały do izolacji wodochronnych cz1

 Roztwory i emulsje asfaltowe

Roztwór asfaltowy do gruntowania. Jest to asfalt rozcieńczony rozpuszczalnikiem organicznym np. benzyną, benzenem, solwentnaftą itp.) do konsystencji ciekłej. Ma barwę czarną lub czarno–brunatną – ostry zapach rozpuszczalnika i jest bardzo łatwo palny (PN–74/B–24622). Nazwy handlowe: Abizol R, Asfaltina, Bitizol R. Cyklolep R, Intertolii.

Roztwór asfaltowy stosuje się do gruntowania podłoży z betonu lub zapraw cementowych pod dalsze warstw;, izolacji asfaltowej. W mniej ważnych obiektach powłoka z 2 lub 3 warstw roztworu asfaltowego może stanowić samodzielną izolację przeciw wilgociową.

Roztwór rozprowadza się na zimno za pomocą miękkich szczotek. Powierzchnia podłoża powinna być sucha i czysta. Zużycie roztworu wynosi ok. 0,3 kg/m² przy jednokrotnym smarowaniu.

Emulsje asfaltowe (BN–82/6753–01. BN–68/ /6753–04, BN–71/6771–02). Są to mieszaniny rozdrobnionych cząsteczek asfaltu i wody. Nazwy handlowe: Emizol, asfaltowa emulsja lateksowa, asfaltowa masa kationowa lub anionowa.

W odróżnieniu od roztworów asfaltowych emulsje są materiałem niepalnym. Emulsja powinna być składowana w pomieszczeniach, w których temperatura nie spada poniżej +5°C. Okres przechowywania emulsji nie może być dłuższy niż 12 tygodni od chwili wyprodukowania.

Emulsja asfaltowa jest stosowana do gruntowania powierzchni betonu lub tynków, przy czym powierzchnia może być nawet lekko zawilgocona. Emulsja anionowa nadaje się do stosowania w lecie, emulsja kationowa – wiosną, latem
i jesienią. Zużycie emulsji wynosi 0,3 kg/m².

Asfaltowe emulsje kationowe lub anionowe. Łącznie z lateksem butadieno–styrenowym LBS–3060 służą one do wykonywania samodzielnych izolacji wodochronnych. Powloką z emulsji jest wzmacniana welonem z włókien szklanych typu P (BN–80/6755–06). Emulsja ta może być stosowana jako górna warstwa pokryć papowych.

Pasty emulsyjne (BN–76/6753–03). Nazwy handlowe: np. Adhezyt, Adhezyt jest emulsyjną pastą asfaltową, która może być stosowana w mniej odpowiedzialnych przypadkach do wykonywania samodzielnych izolacji przeciwwilgociowych powłokowych i do przyklejania uszczelek poliuretanowych oraz izolacji cieplnej ze styropianu do podkładu suchego lub wilgotnego.

 Lepiki i kleje

Lepiki asfaltowe. Dzielą się one na następujące rodzaje:

• lepiki asfaltowe bez wypełniaczy, stosowane na gorąco,

• lepiki asfaltowe z wypełniaczami, stosowane na gorąco,

• lepiki asfaltowe stosowane na zimno.

W lepikach asfaltowych nie powinno być dodatku ani smoły, ani paku.

Lepik asfaltowy bez wypełniaczy stosowany na gorąco (PN–58/C–96177) jest mieszaniną asfaltów ponaftowych z dodatkiem substancji olejowych oraz zwiększających zdolność klejenia. Nazwy handlowe: Lepik asfaltowy na gorąco bez wypełniaczy i Suberizol oraz Izolbit.

Lepik asfaltowy z wypełniaczami stosowany na gorąco (PN–57/B–24625) zawiera, oprócz składników wymienionych dla pierwszego rodzaju, pewna ilość składników mineralnych lub organicznych. Lepiki asfaltowe na gorąco stanowią jednorodną masę stała o barwie czarnej i błyszczącym przełomie. Mogą być składowane bezpośrednio na placu budowy. Służą do przyklejania papy do podłoża
i do sklejania warstw papy asfaltowej między sobą. Wymagają podgrzania w kotle do temp. ok. 18 stopni C, po czym można je nakładać na powierzchnię i smarować za pomocą szczotek.

Lepik asfaltowy na zimno (PN–74/B–24620) ma skład podobny do lepiku z wypełniaczami, z większym jednak dodatkiem substancji plastyfikujących, co pozwala używać go na zimno w stanie półciekłym. Nazwy: Bitizol P, D i G, Abizol D, Abizol G.

Lepiki na zimno są nanoszone zarówno na podkład, Jak i na spód przyklejonego materiału za pomocą drewnianych szpachli lub zgarniarek. Grubość warstwy lepiku miedzy sklejanymi materiałami powinna wynosić 1–1,5 mm. Odpowiada to zużyciu l – 1,5 kg/m². Lepiki asfaltowe służą do przyklejania materiałów rolowych asfaltowych (papy) do zagruntowanych powierzchni betonowych lub z zapraw cementowych, do sklejania warstw izolacji między sobą,
a w mniej ważnych przypadkach – jako samodzielne powłoki przeciwwilgociowe.

Lepiki smołowe. Otrzymuje się je z paków i smoły powęglowej z dodaniem substancji uszlachetniających i ewentualnie wypełniaczy (PN–63/H–24626, PN–70/C–97009). Rodzaje: A – bez wypełniaczy, B – z wypełniaczami. Są one dostarczane w stanie stałym, mają barwę czarną i ostry zapach smoły. Nazwy handlowe: Lepik smołowy. Masa lepikowo–smołowa Terex T (twardy). Lepiki przed użyciem należy podgrzewać do temp. ok. 140 C. a następnie rozsmarowywać za pomocą miękkich szczotek. Są one stosowane do przyklejania lub konserwacji papy smołowej w izolacjach lub pokryciach dachowych. Nie powinny być używane do klejenia lub konserwacji papy asfaltowej.

Kleje z żywic syntetycznych. Służą do łączenia warstw izolacyjnych z folii
z tworzyw sztucznych między sobą i z podkładem. Do łączenia folii PCW między sobą i z podkładem betonowym służy klej winylowy PC3 lub Izokol 104.

Klej jest opakowany w bańki blaszane. Powinien być przechowywany
w chłodnym miejscu z dala od urządzeń grzejnych oraz chroniony przed działaniem słońca.

Klej winylowy rozpuszcza się w acetonie lub benzenie. Zużycie kleju wynosi ok. 0.30 kg/m². Klej C (cyklokauczukowy) służy do przyklejania folii poliizobutylenowej do betonu i na zakładach arkuszy folii.

 Masy konserwacyjne

Masy konserwacyjne asfaltowe. Składają się one z mieszaniny asfaltów, wypełniaczy rozpuszczalników oraz substancji plastyfikujących i służą do konserwacji starych izolacji asfaltowych (PN–76/B–24628).

Nazwy handlowe: Abizol P. Bitizol P. Dacho–leum, Cyklolep P. Dachbit. Masy te rozprowadza się na zimno za pomocą gęstej szczotki (masy półgęste) lub za pomocą szpachli (pasty).

Przeznaczeniem mas jest konserwacja istniejących pokryć lub izolacji, ale
w mniej odpowiedzialnych przypadkach powłoka z nich wykonana może spełniać rolę izolacji przeciwwilgociowej (np. zewnętrzna izolacja pionowa fundamentów). Zużycie mas – przeciętnie 0,4 – 1,0 kg/m².

Masy konserwacyjne smołowe. Są mieszaniną paku powęglowego i smół preparowanych oraz ewentualnie wypełniaczy mineralnych i dodatków uszlachetniających (PN–64/B–24627). Nazwy handlowe: Masa konserwacyjna smołowa, Terex M (miękki). Smołodach, Papolepik. Masy smołowe rozprowadza się szczotką po podgrzaniu. Stosowane są do konserwacji starych pokryć dachowych, ale mogą też być użyte do zewnętrznej izolacji przeciwwilgociowej fundamentów budynków wiejskich.

Kity i masy zalewowe do szczelin dylatacyjnych

Kity i masy zalewowe asfaltowe. Są produkowane z asfaltów ponaftowych. wypełniaczy oraz substancji uplastyczniających i zwiększających przyczepność preparatu do ścianek szczelin w betonie lub murze. Kity asfaltowe (PN–74/B–30175) mają konsystencję gęstego ciasta i można je na zimno ugniatać w rękach. Nazwy handlowe: Bitizol KF i SB, Abizol KF. Podczas upalnej pogody Abizol KF lub Bitizol KF i SB można wciskać w szczeliny dylatacyjne bez podgrzewania.
W okresie chłodniejszym Abizol KF i Bitizol KF należy podgrzewać w naczyniach z gorącą wodą do 30–40 stopni C. Od niedawna produkowany jest kit asfaltowo–kauczukowy Akabit P mający dobre właściwości plastyczne (Św. ITB nr 408/80).

Masy zalewowe muszą być przed użyciem podgrzewane. Po uzyskaniu przez nie całkowitej płynności wlewane są do szczelin dylatacyjnych. Mogą one służyć jedynie do zalewania szczelin poziomych, natomiast w szczelinach pionowych oraz w bardziej odpowiedzialnych konstrukcjach stosuje się kit asfaltowy. Nazwy handlowe: Masa zalewowa (Św. ITB nr 422/81). Smołotox.

Kity z żywic syntetycznych. Kity takie są produkowane w postaci masy o konsystencji ciasta według BN–75/6753–02. Nazwy handlowe: Polkit, Olkit, Dylatex, Tiokit, kit poliuretanowy biały. Polkit ma gęstą konsystencję i jest wytwarzany z polistyrenu i innych żywic syntetycznych oraz wypełniaczy mineralnych. Działa szkodliwie na styropian. Jest nakładany ręcznie. Wykazuje dobrą przyczepność do suchego betonu, wyrobów azbestowo–cementowych, kamieni naturalnych i sztucznych oraz drewna, a dostateczną – do szkła i metali. Olkit jest produkowany z oleju lniano–tungowego, żywicy kumaronowej i wypełniaczy mineralnych. Ma konsystencję plastyczną. Wykazuje dobrą przyczepność do betonu zwykłego, keramzytowego. wyrobów azbestowo–cementowych, kamieni naturalnych i sztucznych, ceramiki, drewna, szkła, metali. powłok malarskich, polichlorku winylu i styropianu. Jest nakładany pistoletem ręcznym lub pneumatycznym. Oba rodzaje kitów mają barwę szarą i są odporne na działanie czynników atmosferycznych, wody i temperatury w granicach –30°C do +80°C. Są dostarczane w bębnach blaszanych. Dylatex produkowany jest z tworzyw sztucznych i wypełniaczy mineralnych, wykazuje dobrą przyczepność do betonu, kamieni naturalnych, stali i drewna. Kit może być układany ręcznie lub pistoletem pneumatycznym. Dostarczany jest w pojemnikach metalowych po 5 i 30 kg. Tiokit produkowany z tiokolu, żywicy syntetycznej, wypełniaczy i pigmentów jest dwuskładnikowy samowulkanizujący się. Składnik A – podstawowy, B – utwardzacz. Nadaje się do uszczelniania złączy elementów z drewna, betonu zwykłego, szkła, ceramiki i metali. Rozróżnia się kit biały, szary i czarny. Żywotność kitu po zmieszaniu obu składników wynosi 2–3 godz. Czas przechowywania oddzielnych składników: A – do 12 mies., B – do 2 mieś. Temperatura składowania powinna być utrzymana w przedziale 154–20°C. Powierzchnia podkładu powinna być sucha i czysta. Stal oczyszczona z rdzy
i zabezpieczona środkiem antykorozyjnym. Składniki kitu powinny być ze sobą mieszane w ciągu 5 minut w mieszadle mechanicznym wolnoobrotowym (300–500 obr/min). Ilość zarabianego jednorazowo kitu nie powinna być większa niż 5 kg. Porowate powierzchnie należy gruntować kilkakrotnie preparatem dostarczanym przez producenta. Powierzchnie szklane i glazurowane gruntuje się tylko wtedy, gdy mają być stale zanurzone w wodzie. Wypełnianie szczelin może być ręczne lub mechaniczne.

Ręcznie kit nakłada się nożem lub szpachlą, a następnie wygładza się jego powierzchnię nożem umaczanym w roztworze mydła. Mechanicznie nakłada się kit za pomocą pistoletu (np. PP–32), z którego jest on tłoczony sprężonym powietrzem pod ciśnieniem 0,3–0,6 MPa. Kit, po zmieszaniu składników, jest wprowadzany do tub wkładanych do pistoletu. W zależności od przekroju i wymiarów szczeliny stosuje się odmienne końcówki. Ładunek pistoletu wynosi 1070 cm3. Powierzchnię kitu wyrównuje się narzędziem metalowym zwilżonym wodnym roztworem mydła, a po 14 dniach można ją malować olejno. Miękki kit tiokolowy można zmywać toluenem lub benzenem, stwardniały może być czyszczony tylko mechanicznie.

Źródło :

IZOLACJE PRZECIWWILGOCIOWE I PRZECIWWODNE

Autor

Fabian Fortuna